Pakiramdam niya ay nanunuot hanggang sa pinakamalalim na himaymay ng kanyang katawan ang tinging ipinupukol nito sa kanya. Nanunuri ang mga mata nito na para bang isa siyang alipin at ito ang presidente ng Pilipinas.

Tumulo ang luha mula sa kanyang mga mata nang makitang umiyak si Abril noon habang tinatawag ang pangalan niya. Malungkot na pinagmasdan niya ang pagsakay nito sa taxi kasama ang mga bagong magulang nito.
      Nakasungaw pa ang ulo nito habang papalayo ang taxi. Nang mawala na ang taxi sa paningin niya, naupo siya sa lupa at hinayaan ang sariling umiyak.
      At ngayon, muli niyang nakita ang kanyang si Abril. Ngunit sa isa namang maling pagkakataon.

How could he love an ordinary girl like her? Gayong marami itong puwedeng pagpilian na katulad nina Glenda? She was just Gertrude, the plain and dull Gertrude.

Ang akala ni Penny ay nakita na niya ang lahat ng pinakaguwapong lalaki sa Pilipinas dahil madalas na may makasalamuha siyang artista sa kanyang propesyon. Isa siyang photographer. Madalas kunin ang serbisyo niya sa mga pictorials ng mga artista. Ordinaryo na sa kanya ang makakita ng guwapo. But this man, however, was incomparable. He was a genuine movie-star handsome. Ito dapat ang nasa TV at hindi iyong mga trying hard “wanna-be” actors.

“Para sa akin, hindi ka lang Campus Queen kundi nag-iisang reyna ng puso ko. Ikaw lang ang tanging magrereyna rito.”

Naging makaibigan sila ni Ancel sa unang taon pa lang nila sa kolehiyo. Sa iisang unibersidad sila nagtapos at pareho pa ang kursong kinuha nila. Madali silang nagkagaanan ng loob kahit na noon ay hindi pa niya alam kung gaano ito kayaman.

"I became cynical. About life. About love. Then one day, I met you..."

“We are expected to fall down every once in a while just as we are expected to bounce back as well. Huwag mo sanang isara ang mundo mo para sa ibang taong gustong maabot ka…”

“I thought you were beautiful, that’s why I kept on staring at you, Sir…”