Paano na siya ngayon? Mahina ang loob niya. Kung nagkalakas-loob man siyang lumuwas sa Maynila, iyon ay dahil kay Zaldy. Pero ngayong naroon na siya at na-realize niyang hindi ganoon kadaling lumarga roon at pumunta sa kung saan-saan para lang mahanap ang kinaroroonan ni Zaldy ay bigla siyang nakaramdam ng takot.

“Thank you for teaching me how to love.”

PARANG nakalutang sa alapaap si Belle Reloza. Napakaganda ng suot niyang cream, beaded wedding gown. Ang kanyang buhok ay naka-brush up at may naiwan lamang na ilang strands sa may tainga at batok. She had a light makeup. Wala siyang gaanong accessories sa katawan, but her simplicity made her much, much prettier. For her, she was the most beautiful bride in the whole wide world. And the youngest. She was only fifteen.

“What’s your name, sugar?” Napakurap siya at saka lamang napagtantong nasa harap na siya ng mesa kung saan nakaupo ang grupo ni Justin. “Caroline,” matatag na sagot niya. “Caroline...” Napahimas-himas sa baba ang mestisuhing lalaki. “Virgin ka pa, `no?” Napalunok na naman siya sa narinig na tanong. “Hindi fake ang pagiging birhen nito, pare,” saad pa ng mestisuhing lalaki. “Hindi nito kilala si Doctor Belo.”

“I just realized I couldn’t give up Red just like that.” May malungkot na ngiting sumilay sa mga labi niya. “This is real, Dad. I love her. I know it’s not easy for her to accept me after what happened, but I want to try to win her back. I will win her back! I will, Dad.”

Lupaypay na si Tacy nang marating niya ang kuwarto nito sa itaas. Maingat niya itong ibinaba sa kama. Gusto niyang umalis na kaagad pagkatapos niyon ngunit hindi pa rin niya napigilan ang sarili. Naupo siya sa gilid ng kama at maingat na pinagapang ang isang kamay sa pisngi nito. This woman, his friend, radiated a natural beauty, a woman who knew she was attractive but didn’t spend all day thinking about it. Malaki ang respeto niya sa babaeng ito. “Kalimutan mo na si Eric, Tacy,” bulong niya.

PUMAILANLANG ang masigabong palakpakan sa backyard ng Araña Mansion na pinagdarausan ng kasayahan. Dahan-dahan namang pumanaog sa malapad na outside staircase si Donna mula sa mataas na terrace. She was wearing a haltered dress decorated with gold threads and pink stones. Her long black hair was brushed up. Napakaganda ng kanyang ngiti, naka-chin up siya, at may finesse sa kanyang pagkilos.

Hindi makatulog si Azalea. Bukod sa hindi siya komportable sa kinahihigaang papag ay kung anu-ano pang nakakatakot na pangitain ang gumigiit sa imahinasyon niya. Iyon na kaya ang katapusan niya? May pag-asa pa kayang magkita sila ng mommy niya o ng mga kapatid niya?

“Tatawagin ko na sila, Tito,” sabi ng lalaking nakatayo sa gilid ng kama niya. Ito si Xander Santiago, ang kanyang matapat na abogado. “P-please... don’t,” pautal at halos pabulong na sabi niya. Umupo ito sa gilid ng kama at hinawakan ang payat na braso niya. “Tito...” “I-I don’t want them see me... dying.” “But, Tito...” “Please...” Muli ay nahirapan siyang huminga. “Promise me, son... Take care of them for me.” “I will.” Namintana ang mga luha sa mga mata nito.

“Mawala na sa akin ang lahat huwag lang ikaw.” Niyakap siya nito nang mahigpit. May mga katanungan pa rin sa isip niya pero saka na siya magtatanong. Sa ngayon ay gusto muna niyang damahin nang husto ang kaligayahang nararamdaman lamang niya kapag kasama niya si Menard San Gabriel. Gusto niyang matighaw ang pananabik niya rito.