Kung si Reydom ang tatanungin, tinik sila ni Faith sa lalamunan ng binata. But he loved them both. At ang pagpapahalagang iyon nito ang dahilan kung bakit kahit mahirap ay tinitiis nila ni Faith ang bawat isa. Maraming mga pintas sa kanya ang dalagita. In return, marami rin siyang ayaw rito. Sa kabuuan, patas lang sila. He smiled ironically at itinuloy ang pagkain ng ice cream.

“Consider it as a gift, a late Christmas gift or whatever...” He stared at her face na bahagyang tinitingala ang mukha nito. “Keep it, Mel... A remembrance...” “And if I don’t want to—” Hindi niya natapos ang sasabihin. “Itapon mo. But never return it to me.” He smiled uncertainly. “I hope you’ll keep it.” “Hanggang kailan?” “Hanggang gusto mo.” Huminto ito sa paglakad at humarap sa kanya. Sila lang dalawaang nasa corridor nang mga sandaling iyon. “Bye, Mel.

“Perhaps love is really like that --- impractical and sacrificing, bitter yet sweet…"

PAYAPANG pinagmasdan ni Arturo ang kaisa-isang anak na noo’y tahimik na nakatanaw sa dagat. Hapon na at bahagyang malakas ang mga alon na sumasalpok sa batuhan. At hindi iilang mga turista at dayuhan ang naglulunoy sa asul na tubig. “Hindi ko maintindihan kung bakit kailangang umuwi pa tayo rito, Papa, gayong kadarating mo lang buhat sa Maynila.” Bumaling paharap si Aila at pinagmasdan ang amang nasa rocking chair. Nagpakawala ito ng isang pilit na ngiti. “Matagal na tayong hindi nagagawi sa bahaging ito, hija. Mula pa nang mamatay ang...”

MULA sa veranda ay niyuko ni Joanna ang hardin sa ibaba. Lumanghap siya ng sariwang hangin at ipinikit ang mga mata. Marahil ay mag-aalas-sais na ng hapon. Bahagya nang madilim ang paligid at kakaiba na ang simoy ng hangin. May tatlong oras din siyang nakatulog, kung gayon. Linggo ngayon at araw ng pahinga kaya sinamantala niya na dahil mag-uumaga na rin nang makauwi siya mula sa pagtitipong dinaluhan kagabi.