Sa Bisig Ng Berdugo

“Tutula muna ako,” ngising manyak na ang berdugo.

Tutula? Sus, ko! Magtutulaan pa ba kami?

Machong-mapangharot na ang boses nito nang  simulan ang tula. “Sa lilim ng punong mangga, ika’y  aking sininta...”

Hindi  niya  malaman kung ano’ng masama sa  tula  pero  para   siyang  nadidilaan ng apoy sa bawat salitang bigkasin nito. 

“Nang ngumiti ang buwan, ako’y iyong iniwan.” Nag-iinit  ang  mga  mata  nito  sa kanyang kahubdan.  “Limang  hakbang  masuyong  sinundan.  Sa marmol na katawan, apoy ay sinindihan...”

Nanlaki  ang mga mata niya. “Sandali! Kabalbalan yata  iyan!”  Naudlot ang sinasabi niya nang kumayap ang kamay nito pababa.

“Limang dipang pusod ng kaligayahan, aking  lulusungan...”

“Bian,”  tinitigan niya ito. “Dati, sinabi mong mahal mo ako. Totoo ba iyon?”

Natigilan ito, halatang nakonsensiya. “Hindi...”