NANG makaalis ang mga magulang ay saka lang pinakawalan ni Janne ang luhang kanina pa gustong umagos sa kanyang mga mata. Inalo naman siya ni Luke na hindi siya iniwan. Inakbayan siya nito at inihilig ang kanyang ulo sa dibdib nito. “Enough, Janne. Huwag mo na lang ulit gagawin iyon.” Nag-angat siya ng mukha para tingnan ito. “L-Luke, wala kaming ginawang masama. Natulog lang kami, that’s all.” “I believe you, Janne,” sambit ni Luke. “Bakit si Papa, hindi naniniwala?” Masamang-masama ang loob niya.

"Ano pa ba ang gusto mong gawin ko just to convince you that all I did was because I really love you?"

“KAILANGANG ipagtapat na natin sa iyong daddy na—” “Huwag!” mabilis at may halong pagmamakaawang naibulalas ng labinlimang taong gulang na si Vayana. Inakbayan siya ni Anton. “Kitty, wala na tayong magagawa. Nandiyan na iyan, e.” Nahihintakutan ang mukhang sunud-sunod ang ginawa niyang pag-iling. “Anton, ang bata-bata ko pa. Hindi pa ako handa.”

“My decision is final. Ipapalaglag mo ‘yan.” Hindi na nakayanan ang sarili ay napahagulgol siya. Hindi niya iyon naitago. Gusto niyang sa pamamagitan ng pag-iyak ay ipakita rito na tutol siya sa gusto nitong mangyari.