Naipangako niya sa sarili na kapag nakaipon ay mag-aaral siya kahit paunti-unti. Ayaw niyang habang-buhay na maging katulong. Alam naman niya na may utak din siya dahil noong nasa high school pa siya ay nakatanggap siya ng mga parangal sa mga academic achievements niya. Kulang lamang sila sa pera, pero alam niyang hindi sila habang-buhay na maghihikahos.

“Parang kailan lang, dalagita ka pa lang ng unang magkita tayo.”
“Madalas pa akong madisgrasya noon.” Natawa siya. “Well, hanggang ngayon naman.”
“Natatandaan ko pa nang malaglag ka sa swimming pool,” anito na tila binabalikan ang nakaraan.
“At ikaw ang sumagip sa akin.”  Lumingon siya rito. Natawa ito.
“And I still remember nang huli tayong magkausap bago ako umalis...” Nawala ang ngiti sa mga labi nito at tumitig sa kanya.

"I like you and I need you to warm my bed at night..."

"Sundin mo ang gusto ng puso mo. Ang hindi makita ng iyong mga mata ay natitiyak kong makikita niyon."

Si LYDA Enriquez ay isa sa mga sumisikat na fashion designers sa bansa. Sa edad niyang beinte-otso ay isa na siyang self-made woman. Maraming humahanga sa galing niya sa pagdidisenyo ng mga damit. Dati-rati ay isa lang siyang manlililip sa isang simpleng patahian ng mga damit. Ngunit nagsumikap siya na makapag-aral kahit dressmaking lang. Trabaho sa araw at aral sa gabi. Wala siyang araw o oras na sinayang. Pinilit niyang magsumikap.