LATEST UPLOADS

Tinanong ni Sam ang sarili, sa edad niyang beinte sais, awa o pagnanasa lang kaya ang nadarama niya sa disisais anyos na dalagitang si Dorcas. Inabandona ng amang Kano, pinagtangkaang halayin sa tuwina ng lalakeng kauli ng kanyang ina, walang ibang kinakitaan ng pagmamahal ang dalagita maliban sa tiyahing kumukupkop sa kanya. At kay Sam... Sa bingit na kapahamakan, nalaman ni Sam ang sagot sa kanyang katanungan. Mahal siya ng dalagita. At handa siyang magsakripisyo sa maraming bagay, tulad din nito, maipagpapatuloy lamang ang kanilang paghahati sa pagmamahalan.

“Ayokong makulong anak, gumawa ka ng paraan.” Ito ang matinding pakiusap ni Mang Desto na hindi matutulan ni Bianca. Natagpuan na lamang ni Bianca ang sariling nagtatrabaho para kay Nick Subido, upang mabayaran ang halagang nadispalko ng kanyang ama. Kuntento na sana si Bianca sa ginagawa kung hindi lamang madalas na pagbuntunan siya ng init ng ulo ni Nick Subido. Dagdag pa dito ang panganib na nakaabang sa kanya. Madalas siyang makakuha ng mga sulat sa kanyang mesa. Mga sulat na hindi niya alam kung kanino nagmumula. Mga sulat na nagbabanta sa kanyang buhay…

Accountant sa Bureau of Customs ang tiyahin niya. Stable na ang posisyon nito roon at kayng-kaya raw siya nitong ipasok doon anumang oras na humingi siya ng tulong dito. Ang kaso, masyado na siyang nahihiya rito. Ito ang nagpaaral sa kanya mula elementary hanggang college. At magpahanggang ngayon ay ito pa rin ang nagbibigay ng panggastos nila ng lola niya kahit na may trabaho na siya. Ipunin na lang daw niya ang mga suweldo niya para daw kung sakaling mangailangan siya ay mayroon daw siyang madudukot.

Matagal bago inamin ni Becky sa sarili na uimiibig siya kay Ato. Ngunit ibang klaseng lalaki si Ato. Kung may pag-ibig din ito sa kanya, bakit ayaw magtapat? Bakit pinaaasa siya sa isang pag-ibig na hindi naman maipakita, hindi maipahayag? Natakot tumandang dalaga, ibinaling ni Becky ang kanyang interes kay Dick, na ang hangad lamang pala ay kalaruin siya. Saka naman nagbalik si Ato – isang Ato na iba kaysa dati. Iba na ngayon lamang niya naunawaan...

Sa tuwing makakakita si Doris ng gitara. Lalong lumilinaw sa kanyang isipan ang alaala ni Edgar. Si Edgar na hindi lang musika ang kahulugan sa kanyang buhay; higit sa lahat pag-ibig. Kayrami sana nilang pangarap na hindi nagkaroon ng hugis sapagkat pinaglayo sila ng kahirapan. Hanggang pagkaraan ng maring taon ay muli silang nagtagpo upang muli lang palang maranasan ang sakit ng isa pang paghihiwalay. Ganoon ba talaga kalupit sa kanila ang kapalaran?

Hindi akalain ni Mildred na mangyayari iyon. Na ang pinagmamalasakitang estudyante, na napapabayaan ng negosyanteng mga magulang, ay iibig sa kanya. Sa kanya na may asawa at anak. Isang pag-ibig na matindi. Hahamakin ang lahat. Nalagay sa isang mahirap na sitwasyon. Paano niya ipauunawa sa teenager na hindi pagmamahal ang ipinakita niyang pagmamalasakit dito? At paano niya ipaliliwanag sa asawang si Alex na wala siyang relasyon sa teenager liban sa relasyong estudyante-guro?

“DENISE, hija, it’s been almost a year mula no’ng huling umuwi ka rito sa atin sa Montecillo. Wala ka bang balak na magbakasyon dito?” tanong ng kanyang mommy isang gabing kausap niya ito sa telepono. “Bahala na, Mommy. Niyayaya kasi ako ng mga friends kong magbakasyon sa thailand, eh. Pero wala pa naman akong definite na plano. Don’t worry, I’ll keep you posted sa plans ko.” “Denise, we know you’ve been working too hard this past year. Kung hindi pa nga kami ang Page 1 0 of 329 pupunta riyan sa Manila, hindi na tayo magkikita-kita. “Tapos, ngayong medyo matagal-tagal ang bakasyon mo, nagbabalak ka pang sa ibang bansa pumunta,” nagtatampong sumbat nito.

Dear Charo, Itago mo na lamang ako sa pangalang Timmy. Sa kasalukuyan ay nasa ikatlong taon ako sa kolehiyo. Kung tutuusin, dapat ay isa na akong propesyonal, ngunit hindi iyon nangyari. Huminto ako ng nasa ikalawang taon ako ng aking kurso. Hindi iyon dahilan sa problemang pampinansiyal o ano pa man. Sinadya ko lang talagang desisyunan na tumigil muna sa aking pag-aaral upang bigyang-daan ang sa inaakala ko noon ay higit na mas mahalaga sa lahat, ang aking pangarap. Charo, maram ang nagsasabi na may anging talino ako sa pagsayaw – na siyempre ay pinaniwalaan ko. Hindi kasi lingid sa akin ang kasiyahan ng lahat kapag nagsisimula na akong uminddak. Hindi kataka-taka, nang tumuntong ako ng paaralan mula elementary hanggang kolehiyo ay nagging laman na ako ng entablado. Dahilan para patuloy na mahasa ang talentong ibinigay sa akin ng Panginoon subalit hindi ako nasiyahan sa ganoon lamang. Mula sa entablado ng paaralan, tumungala ako sa maaliwalas na langit. Kasunod noon, nangarap ako nang mataas… nang mataas na mataas… Paniwala ko kasi, doon ko matatapuan ang ganap na kaligayahan ngunit iba ang aking natagpuan. Iyon ang ilalahad ko sa iyo, Charo, at sa mga mambabasa ng pocketbook na ito.